Saturday, February 20, 2010

Eh nagugutom ako eh.

Remember this skittle ads?

I can so relate.

Sunday, February 14, 2010

Thursday, February 11, 2010

Nakekelam lang...

Siguro lang talaga, may mga propesyon na hindi ganon ka-dependent sa email.
May mga propesyon na ang tanging gamit ng email--well, bukod sa 'email' ay pang set up ng yahoo messenger a fezbook account.
o, pang forward ng sangkatutak na chain emails ('bad luck will befall anyone who doesnt forward this to 20 friends?? potek, lima lang ang friends ko')
at pictures ng mga baby na nasa basket/aso na nasa basket/baby at aso na nasa basket, atbp.

anyway--
ang ibig ko lang sabihin ay may mga taong hindi kinalalakihan ang kanilang unang email address.
oh.
thats another point.

may mga kakilala akong may asawa't anak nang tatlo, pero ang gamit parin nyang email ay yung
'loveless_disisaizzz@hotmail.com' email nya from high school.
O yung taong magagaling na nilalagay pa ang kanilang idad sa kanilang email address, at nakakagoyo ng mga teenager at mga kapwa nilang di-kabataan sa chat rooms, sinasadya man o hindi.

may mga kakilala din akong nagpapahanap ng boylet, mga established na duktor sa kanilang linya (so you do the maths).
matapos kong hingian ng email, bibigyan ako ng sagot na 'babygirlchenes@rocketmail.com'.
sana pediatrician sya. at least.

yung isa kong bestfriend from college ay big shot na abukado na,
at sya ang nauuto--este, napapakiusapan kong makipag deal sa mga legal na bagay on our behalf.
gusto ko sanang manakot ng isang tao tungkol sa legal cheverlin ng mga kalokohan nya, by saying:
"on cc is my lawyer"
kaso, kung ang lawyer mo ay may email na 'kaluskos_musmos@xxx.com', eh nde ko alam kung matatakot yung tinatakot ko.

well, kung iisipin--mas mainam siguro yung ganito, lalo na't obviously may anonymity ang mga alias. Pang-buwag sa mga telemarketer. Alam naman nating lahat na madalas ay nanghuhula lang sila ng pangalan, at ang swerte mo kung ang pangalan mo ay naka-saad sa iyong email (o isa kang talong na gumagamit ng office email sa pagsa-sign up sa kung anu anong personal subscriptions).
Sabi ng isa kong kakilala na nasa HR, tinitignan daw ng boss nya ang email addresses ng applicants, as they reflect professionalism.
Sabi ko, hindi pa ako masyadong 'sold' sa idea na ito (bukod sa aking palagay na madaming oras sa kanyang kamay ang boss nyang ito). Depende sa linya ng trabaho siguro.
Ibig sabihin ba ng 'cute' na email address ay 'cute' na tao?
Pwede bah. :)
Ibig sabihin ba ng address na may buong pangalan na naka-saad ay professional?
Hindi din siguro. Alam naman nating hindi dapat nagbibibigay ng mga personal na info readily through electronic means.
Sa totoo lang, mas mahirap ngang makagawa ng maayos na email address na sa iyong palagay ay nag-eembody ng iyong sarili, without giving out any personal info.
Kailangan ng matimtimang creativity dito, dahil sa araw araw na may gumagawa ng bagong email account, baka kailangan mo pang mag isip:
Paano ka naiiba?


naisip ko lang naman.

Monday, February 8, 2010

In memory of Agnes

Superwoman.
(Sept 2, 1963- Feb 8, 1991)
Had Rica Agnes in 1982.
Cristine Joy in 1983.
Patrick Henry in 1989.
We love you, Mama.

Friday, February 5, 2010

priority.


sabi ko sa boss ko nung isang araw,
"hanggang leeg ko na po ang trabaho, ate. ano po ba ang uunahin ko dito?"
sabi nya, lahat daw.
Ah.
Magaling ako dyan, lahat gustong gawin saby sabay.

Pero.
Iba ngayon.
May uunahin ako.
Kala ko habambuhay na akong magiging bumbero.
fire fighting kasi ang tawag nila sa mga taong nagmu multi task dito.
Pamatay sunog. Parang angkop nga naman.
Kapag tinatanong ako kung baket ngayon ko pa naisipang mag iba ng kinagawian,

Malilito ako sa isasagot.
Mapapaisip na naman ako.
At magtatanong muli sa sarili,
"Ano kaya kung kaya ko namang pag sabayin?"

Kapag naitanong ko ulit ito, paki supalpal nga ako.
Paki ulit na hindi ko hawak ang kinabukasan,
hindi ko hawak ang plano ng may kapal.
Pero may laya ako.
At may kakayahang mag desisyon kung dapat bang kumilos.
At gawin ang makakayang gawin.

May uunahin ako.
Hindi natin alam kung tama ito, pero kailangan natin syang bigyan ng pagkakataon.

Naks. Im so makata na.

Wednesday, February 3, 2010

About fez... (Happy Anniversary Espeysyal)

About Us Section, mula sa aming wedding announcer site.
cos we're keso like dat. eew. :)




Very briefly.

They met one fateful night in 1999, known to Thomasians as the 'Paskuhan'. She was in her early college years in the Faculty of Arts & Letters studying Political Science, while he--well, he's been around for quite some time (hehe).


They're not from the same college (he's from Architecture), and even if they are, the 'time-space continuum, a.k.a. age difference will not allow them to bump into each other on campus (unless of course he does a PhD). While both attended the same school for their pre and primary schooling, even sharing some 'memorable teachers' (the girl, after grade one, moves to Pasig while the boy--bless him, stayed on the looongest time. Yes, a loyalty awardee), it was evident that they wont be seeing eye to eye, unless it is possible for a high school lad to find a kiddo in grade one 'cute and worth pursuing' (personal joke). So you can imagine how their first meeting went. It was a mixture of 'familiarity', contempt (corruption of minors, hala!) and ChowKing Chicharap (the 'menu' for Paskuhan that time). It was talk, talk and talk, with some minor interruptions from her friends which varied from debates about au naturelle hazel eyes, cartwheels and Chicharap. Before they knew it, they were actually sitting on the part of the field 'directly' under the fireworks' close range and had to scramble to their feet to get away, and yes--it was already her curfew.



On their way back to her dormitory, he learns that she's going back to Laguna for the holidays the next day. Being a man of few words (hah), he surprisingly blurts out 'Tara, simbang gabi tayo'. Now, who wouldnt say no to a 'simbang gabi, diba?' she recalls. It was a good, noble cause--waking up very early in the morning to attend mass. So a few hours later they see each other again, while everyone else is either asleep, partying (still), or attending mass. She gets invited to have breakfast at Jollibee Dapitan afterwards, and by the time they'll go on their separate ways, the sun was already up and bright. She goes on her way, while he, on a 'segue' (personal joke, go ask Jay--ohhh...rhymes!).


After few email exchanges during the holidays, his offering to bringing her to 'Glory's', for cheap grocery come school time, and a poem (eherm!) he wrote for her, right after they went on separate ways (for a man with few words!), more emails, dimsum and more groceries--he asks her to be his girl. She stares at him incredulously:

'Neknek mo'.

And so it began.


The Becky

Ze bride is from Santa Rosa Laguna--the land of Enchanted Kingdom, car manufacturers, semi-Tagaytay breeze, hardcore municipal politics, and teenybopper wannabes on TV. She traces her lineage from the two opposite sides of Luzon: Abulug, Cagayan in the North, and San Juan Batangas. (so, she might be bipolar). She's got a degree in Political Science from the University of Santo Tomas and a Masters of Social Science under the ASEAN Graduate Scholarship from the National University of Singapore. She loves to travel, read, write, walk and control. the weather. occasionally. She is currently based in Singapore as a Researcher for the Southeast Asian Studies Programme at the Naitonal University of Singapore.

The Jay

Our groom is your proverbial 'Manila Boy' --or so he thinks. Past neighbors include the bell star dancers and Pipoy, to name a few. His parents are both from the Ilocandia provinces, and he can give you three words in Ilocano on a good day. He has an Architecture degree from the University of Santo Tomas, with part time units from Cora Doloroso to enhance his modelling career*. He likes sports, is naturally athletic** and cooks a (quote)mean(unquote) 'Nilaga'. He looks like someone popular (hint hint) and will shamelessly admit it happens all the time.


The Jay is an Architect based in Singapore.


*paid for by 'Friends of Jay'

**paid for, by Jay



Monday, February 1, 2010

The keso starts here






Una: Ang wedding vows ko nga pala ay impromptu.
Ah yes. Ito ang isang bagay na na-overlook ko, sori naman. Wala kasi kaming wedding coordinator dahil nagpapaka-astig kami (at nagtitipid, at control freak ako, at ayaw ko ng keso, at…). Hindi din naming ginawa yung ‘huwag munang magkita ng isang araw bago ang kasal’ chenes, dahil nag praktis pa kami ng kaunti sa Caleruega ng mga ala-sais ng gabi (na lekat, madilim na pala at nuknukan ng lamig). Hindi lang kami nagsabay kumain ng hapunan, dahil may handaan sa kanilang bahay, samantalang nanlibre ako ng bulalo sa mahogany market para sa aking mga jolalay (read: pinsans at kapatid, pati narin yung gwardya ni Papa na inarkila naming magmaneho for us. Hehe.). Mga alas dos na nang gabi nung matapos kami ni Jay (at nang mga pinsan ko at kapatid) na mag-ribbon ng mga regalo sa ninong at ninang at mag assign ng upuan sa reception. Parang ang paalaman na nga lang naming nung oras na yun ay ‘O, kitakits memya’.

Ngayon, natulog na kami at dahil na-underestimate ko ang lamig (o excited lang talaga ako), hindi ako makatulog. Ang pakiramdam ko ay madaming langgam sa kama na kala ko ay guniguni ko lang, ayun pala ay meron nga, pero hindi marami. Exxag lang ang senses ko. Ala-sais na ng umaga, tahimik ang lahat. Naupo ako sa salas habang nakatingin sa aking traje-de boda (naaks). Parang pasko, pramis. Tahimik, malamig at may kaunting init na nararamdaman ko lang pag sigurado ako sa sarili ko.

Hindi ko na alam ang timing ng mga susunod na pangyayari, pero sa aking palagay ay nag super fast forward ang lahat pagpatak ng alas dose ng tanghali at katatapos ko lang kumain ng bihon na may lechon (hanep sa pre-party lafang, ano?). Syempre late kami. Behind schedule ng mga trenta minutos, kung hindi ako nagkakamali. Ang mister ko, ayon sa post-wedding ‘bull session’ ay nagpaka-‘stage husband’. Kung ang ibang mister ay nagchi-chill nalang ay hinahayaan ang nautusan na magpa-pila ng entourage, sya ang nag-mwestro. Sya din ang namili ng background music para sa paglalakad ng entrahe namin (na nakalimutan ko ding aregluhin, josko). Nangumpisal ako sa pinsan kong pari, winasiwas ako ng magulang ko sa labas na tila ayaw pakawalan (kaya tuloy hindi ako ako nakapaglakad ng mag-isa, demet). Wala na sa akin kung gusto nilang magmaganda at hindi ako bigyan ng ‘me-moment’ (haha), dahil ang iniisip ko nalang nuon ay…

“Nag prepare kaya si Jay ng vows??”.

Dahil napag usapan narin naming yun dati.
Kami ang nagpumilit na dapat may ganong ‘innovation’ (sabi ni Father, yun daw ang tawag dun eh. Parang experiment-sounding.)
Kaso, ang dami kong inasikaso. Ang dami naming pinagkakaabalahan…
Hinatid sa altar, nag mega cry cry yung isang bata,
Nagkaiyakan na ang lahat.
Pag upo namin walang anu-ano... “May vows ka?”

Sabi nya, oo.

Wadapak…
Sabi ko, ay tuloy ba yun?

Sabi nya, “Diba?”

Ayun na nga ba ang sinasabi ko.

So…eto ang sinabi ko, matapos ni Jay sabihin yung sa kanya (na nakasulat pa sa papel na binigay nya sa akin, afterwards. With the Coach bag. Hahaha):

‘Hi Jay. Happy ninth year anniversary. So, ngayon…Wala akong vows na hinanda. I didn’t prepare any vows. (naiyak ako ng konti. Sa kahihiyan siguro) And I’ve never felt so unprepared my whole life. Pero okay lang. May nakapagsabi kasi sa akin na you will never be ‘too’ ready for anything. You can only be ready when you get there. And in front of our God and all these people dear to us—I’m ready.

Jay, I will not promise you a perfect life. I can’t promise you that things will be easy, and that there will never be hard times. What I can promise you is that as long as I live, I will do my best in everything we go through. I will be your muse, your pro-bono consultant, your wealth manager, your bestfriend, your wife and mother to our kids. We will laugh, we will cry, we will live a life and marriage that’s perfect in a way because—it is ours. I promise to take care of you and our family the best way I know of. And I promise to be there for you, to support you and complement you, in everything you do. To be by your side. No one else will travel through the shadows with me,only you. And you alone. (paborito kong linya, hiniram kay Neruda) I love you very much.